Ég hafði fundið draumamasternámið erlendis og komist í viðtal. Þetta voru spennandi tímar, valmöguleikarnir voru endalausir og ég ætlaði sko að sigra heiminn. Ég viðurkenni þó að samtímis var ég mjög stressuð. Þetta yrði stórt val sem myndi breyta lífi mínu.

Um nætur lá ég andvaka og ímyndaði mér hvað ég myndi segja í viðtalinu til að undirbúa mína fullkomnu framtíð.

Þetta var farið að loða við þráhyggju og mér tókst að koma þessu inn í allar samræður sem ég átti við vini og vandamenn. Til þess að dreifa huganum ákvað ég að skreppa í stutt ferðalag nokkrum dögum fyrir viðtalið mikla og skráði mig í fimm daga hópferð á Suðurlandið. Þannig væri ég fersk í viðtalinu daginn eftir að ég kæmi heim.

Á ferð minni um Suðurland kynntist ég skemmtilegu fólki, þar á meðal bandarískum strák og okkur kom fljótt vel saman. Hann var með þykkt svart hár og ólívulitaða húð, enda var hann ættaður frá Gvatemala. Ég hafði aldrei séð jafn blá augu og hans og þau mynduðu mikla skerpu í andlitinu. Ekki leið á löngu þangað til að ég fór  að vera smá skotin í honum..

Tortryggin spurði ég nokkrar stelpur sem ég hafði vingast við: ,,Er augljóst að ég sé skotin í honum?“’ Þær svöruðu: ,,Nei það er ekki augljóst, hins vegar er það sjúklega augljóst að hann er hrifinn af þér! Hann er alltaf að horfa á þig, er alltaf að reyna að tala við þig og að vera nálægt þér.’“ Maginn á mér hringsnerist og mér leið eins og innyflin mín væru úr bleiku glimmeri. Allt var gott í heiminum. 

Í partýi á þriðja kvöldi ferðarinnar fórum við afsíðis að spjalla. Hann hrósaði mér fyrir fallegt hár og falleg augu. Við spjölluðum til tvö um nóttina og það var ótrúlegt hvað við náðum miklu upp úr hvort öðru. Það sem eftir lifði af ferðinni vorum við eins og kærustupar, héldumst í hendur hvert sem við fórum. Þegar ferðinni lauk og til Reykjavíkur kom, sýndi ég honum strax borgina mína þar sem hann var að fara heim daginn eftir.

En búmm! Allt í einu var sem glimmertilverunni hefði verið kippt undan mér. Aðeins nokkrar klukkustundir voru í viðtalið sem ég hafði haft þráhyggju fyrir og átti að breyta lífi mínu.

Valið var erfitt. Ég gerði mér fyllilega grein fyrir að ég þyrfti ró og næði. En á sama tíma hafði ég mikla löngun til að eyða þessum örfáu klukkustundum sem hann átti eftir á landinu, með honum. Ég varð ringluð. Hvað átti ég að gera? Ég reyndi að forðast valið og slá tvær flugur í einu höggi og haga því þannig að hann yrði hjá mér á meðan Skype-viðtalinu stæði, en héldi sig úr augsýn.

Ég er sannur Íslendingur og taldi mér trú um að  þetta hlyti að reddast. Í reynd var þessi ákvörðun alls ekki góð. Ég tók tölvuna mína og settist inn í stofu. Hann settist í sófann beint á móti mér sem hjálpaði ekki til við einbeitinguna. Þegar að viðtalinu kom hafði ég gleymt öllum spurningum sem ég var búin að æfa. Ég hafði gripið röng gögn með mér til að hafa við höndina og að auki gleymt að láta meðleigjanda minn vita að ég væri í mikilvægu viðtali á þessum tíma.

Þarna sat ég sveitt við að reyna að einbeita mér að tala við fulltrúa frá einum besta og virtasta háskóla Evrópu. Þessir þrír aðilar sem birtust mér á skjánum héldu á lyklinum að framtíð minni, framtíð sem ég hef verið að vinna að síðan ég var sjö ára gömul.

Mér leið vægast sagt ömurlega eftir að viðtalinu lauk. 

Stuttu seinna fór hann aftur til Bandaríkjanna. Ég vildi halda sambandi við hann og sjá hvert þetta myndi leiða okkur en hann ekki. Við kvöddumst og ég veit ekki hvort ég muni nokkurn tíma sjá hann aftur. Varðandi skólann þá fékk fréttir nokkrum vikum síðar um að ég væri þriðja efst á biðlista og það var betra en ég hafði búist við eftir þetta mjög svo klúðurslega viðtal. En ég komst ekki inn að lokum.  

Ég kom sjálfri mér algjörlega á óvart. Í sannleika sagt hefur mér alla tíð þótt strákamál vera truflun frá hlutum sem skipta raunverulega máli.

Þarna var ég ekki einungis stödd á bleiku skýi, heldur bleikri þoku og innst inni skammaðist ég mín fyrir  að nánast fórna þessu mikilvæga tækifæri til að þess eins að eyða meiri tíma með strák sem ég þekkti lítið.

Valið hafði aldrei virst flókið áður. Ég hafði alltaf sagt og hugsað að ég myndi aldrei fórna neinu sem myndi bitna á frama mínum fyrir einhvern strák og botnaði ekkert í því þegar aðrir konur virtust gera það. Það var ekki fyrr en nokkrum dögum síðar sem ég áttaði mig á hvað ég var í raun mikill hræsnari. 

Því miður búum við í samfélagi þar sem gerðar eru meiri kröfur til kvenna en karla. Gagnkynhneigðar konur eiga það stundum til að fórna hlutum fyrir mennina sem þær elska og taka á sig ólaunuð störf.  Ég hef alltaf verið dauðhrædd um að falla í þá gryfju. Oft er það meiri og ósanngjarnari barátta fyrir konur að klífa metorðastigann og vera teknar alvarlega sem æðstu stjórnendur. Að benda á óréttlætið og berjast fyrir réttindum kvenna hefur alltaf verið mín hugmynd um femínisma en staðreyndin er sú að hann snýst um svo miklu meira.

Kjarni femínisma snýst að mínu mati um val. Ekki um að gagnrýna þau sem taka ákvörðun um að setja sjálf sig til hliðar fyrir aðra, heldur snýst málið öllu heldur um frelsi einstaklinga til að hafa val um hvernig þau vilja haga lífi sínu.