Það er freistandi að kroppa í hrúðrið á gróandi sári
og þó ég viti að með því að kroppa kemur líklega ör,
þá get ég ekki annað en leyft mér að það, fyrst smá
og svo örlítið meira
þar til aftur glyttir í opið sárið
og svolítið blóð vætlar volgt niður holdið,
skilur eftir sig slóð
og minnir mig seinna á allt sem við áttum

aldrei sameiginlegt.